YAZ, dedi ruhum; YAZDIM
Sözcüklere durup dinlenmek yok yokluğun ve yoksunluğun ezber edildiği gurbet akşamlarında.
Oysa yorgunum ben, yetişemiyorum içimde boy veren sözcüklere.
Yakalayamıyorum onları ve anlamlarını.
Anlatmak, acıtıyordu çoğu zaman.
Kalemim, bir intiharın eşiğinde uçurum peşlerinde.
Kurşuna dizilmeliydi anlatacaklarım,
Kaleme dizildi ansızın.
Yaz, diyor; durmadan yaz.
Ses ol, nefes ol; hayat ol...
Yaz ve paylaş; çünkü bilinçaltına şahitlik edecek yazdık-ların ve ölümsüz kılacak ruhunu...
YAZ, dedi ruhum; YAZDIM.
Her şey,
Mananın ruhumu kavurduğu anda başladı.
YADİGAR ÜNVER